Allerzielen in de Oudkatholieke Kerk
Lang zullen ze leven…
Het najaar kenmerkt zich vaak door grauwe kille en soms natte dagen. Het wordt alweer vroeg donker. Een
passend weertype bij Allerzielen, de jaarlijkse herdenking van onze dierbare overledenen? Misschien is die
redenatie iets te simpel. Zo veranderlijk als het weer is, zo verschillend kan de beleving van gemis van en
verdriet om overleden dierbaren zijn. Trouwens, we kijken tijdens de Eucharistieviering van Allerzielen niet
alleen terug met verdriet, maar ook met dankbaarheid om wat was, is en blijft. Dankbaarheid is daarbij een
allesomvattend gevoel, dat een samenklontering is van allerlei emoties die een overledene bij ons oproept.
Ieder mens beleeft en verwerkt verdriet anders, maar het is een mooi en goed ritueel om in ieder geval eens
per jaar samen te gedenken en te herinneren. De namen opnieuw te noemen en samen stil te staan en te zijn
bij het gemis. Om hen, die voor ons hebben geleefd niet te vergeten. En troost te vinden bij elkaar en te
ervaren dat we niet de enigen zijn.
Tijd
Verwerken van verdriet kost tijd in de letterlijke zin van het woord, maar ook tijd die niet in tijd te meten is. De
letterlijke tijd die ons zegt en leert dat het leven doorgaat, dat iemand bijvoorbeeld bij de bakker nog even
wordt gemist of op zijn of haar werkplek. Het dagelijks leven zuigt ons weer op, maar voor nabestaanden is het
tijdsbesef heel anders. Zij zijn geconfronteerd met het overlijden van hun dierbare en tegelijkertijd realiseren
ze zich hun eigen sterfelijkheid. De letterlijke tijd of misschien moet je wel zeggen de dagelijkse werkelijkheid
zit in de weg. Familie, vrienden en bekenden gaan door met hun leven en hun eigen beslommeringen. Zij
vragen de eerste tijd nog wel hoe het met je gaat, geven je goede raad en zeggen voor je klaar te staan. Maar
de aandacht verdwijnt langzaam als een schip in de mist. Een lastig fenomeen. Als nabestaande is de behoefte
om je verhaal te doen zo sterk aanwezig en misschien wel vaker dan een paar keer. Die behoefte aan een
luisterend oor dat ook echt luistert en niet oordeelt en daarbij de letterlijke tijd kan loslaten.
Elkaar tot steun zijn
Als we dat samen kunnen, helpen we elkaar verder. Geven we elkaar ruimte en respect voor het verdriet,
zodanig dat nabestaanden zich gesteund weten en daar kracht aan ontlenen om een nieuwe balans in hun
leven te zoeken en te vinden. In de Bijbel staat zo mooi dat je je naaste lief moet hebben als jezelf. Geen
gemakkelijke opdracht. Probeer klaar te staan voor elkaar, ook bij verdriet en pijn.
Samen delen, samen beleven, samen herinneren tijdens Allerzielen, helpt ons de overledenen te blijven
herinneren en te laten voortleven in onszelf. Ooit zei een oudere jarige op zijn eigen verjaardag dat we het
‘lang zal hij leven’ maar niet moesten zingen, want zo zei hij, dan moet ik het ook nog gaan doen. Maar
misschien kunnen we het lied ‘Lang zullen ze leven’ in dit kader juist wel heel goed zingen. Maar dan in de
betekenis van onze dierbare herinnering.
Waar en wanneer?
Tijdens de Eucharistieviering van Allerzielen op zaterdag 2 november aanstaande om 19.00 uur bent u – ook
als u niet zoveel met het geloof heeft – van harte welkom in de Oudkatholieke Statie van de Heilige Elia. Een
ieder die dat wil kan dan gedenken, door het opsteken van een kaars en/of het laten noemen van een
naam. De viering wordt gehouden in de Veenhartkerk aan de Grutto 2 te Mijdrecht. Na afloop bent u van
harte welkom om samen een kopje koffie of thee te drinken en na te praten.
Behoefte aan contact?
Wilt u contact met onze pastor? Mail naar erna.peijnenburg@okkn.nl of bel 06-22131765.